Hallo, dat boeventronie hierboven, dat ben ik. Stefan Vlaminckx, van mei 1972 en geboren en getogen te ‘s-Hertogenbosch. Ons gezin van vader, moeder en nog een oudere broer, zou al snel uiteenvallen. Pa en ma gingen scheiden toen ik 1,5 jaar oud was.
En dat was niet de eerste ellende waar ik mee te maken had, al was ik nog zo jong.
Nee joh, begin jaren 70 van de vorige eeuw, toen stonden de sigaretten nog gewoon op tafel, bij mensen thuis. Werd je bij zwangerschap wel geadviseerd je drankgebruik en roken te matigen, maar verder, ach de kindjes werden toch wel geboren. Wat klopt. In mijn geval ver onder gewicht en door de toen al aanwezige huwelijksproblemen in een onveilig gezin. Het was de start van een voor mij uiterst traumatisch verlopen jeugd. 25 november 1989 was het voor mij bevrijdingsdag. En niet geheel toevallig viel dat samen met de sterfdag van mijn oudere broer. Hij heeft zich gesüicideerd. Zelfmoord dus. En dat is wat ik wil vertellen over mijn jeugdjaren. Oja, en dat ik in een hele fijne buurt met een vaste groep vrienden ben opgegroeid. En dat ik thuis ben opgegroeid, en door de ouders van mijn beste vriend ben opgevoed.
Op mijn eenentwintigste ben ik zelf maar eens naar de GGZ gestapt. Want ik ben niet bepaald van gisteren, en wist toen zelf al dat ik er wellicht een flinke waai van opgelopen had, van de “oorlogsjaren” ervoor.
Heel voorzichtig heeft men een behandeling opgestart. En dat heeft deels ook wel geholpen. Maar het meest heb ik gehad aan de zogenaamde psycho-educatie. Dat is voorlichting over wat je mankeert en welke problemen je daardoor kan ervaren. Negen jaar lang kon ik tweewekelijks naar elke keer dezelfde GZ-verpleegkundige om te praten over mijn dagelijks leven. Mijn toenmalige echtgenote ging heel af en toe mee. En had een 24-7 telefoonlijn tot haar beschikking, om te kunnen bellen als het met mij niet goed zou gaan. Gelukkig heeft ze die nooit hoeven gebruiken. Wel was na 15 jaar samenzijn ons huwelijk voorbij. Ze is verliefd geworden op een ander. En de koek was ook op, zeker voor haar. Want dat besef ik mij terdege, dat zij nooit verliefd zou zijn geworden als ik niet had doorgemaakt wat ik heb doorgemaakt in mijn leven. Want ze heeft me alles gegeven wat ze te geven had. en ik draag haar, nog altijd op handen.
Onderdeel van mijn behandeling was medicamenteuze ondersteuning. Ik kreeg antipsychotica van de allerzwaarste soort voorgeschreven. Dat gaf wat rust in mijn hoofd, maar niet lang meestal. In 2010 ben ik radicaal met de medicijnen gestopt. En werd ik langzaamaan wakker uit bijna 20 jaar geestelijke winterslaap.
Doordat ik weer energie kreeg, en rondom mij heen begon te kijken, zag ik ook beter wat er aan problemen speelde bij mensen in mijn directe omgeving. En omdat ik tijdens mijn huwelijk thuis ook alle administratieve en andere problemen tackelde, ontdekte ik dat ik veel wel wist wat mijn hardwerkende vrienden en kennissen niet wisten. Al heel snel werd duidelijk: Met een probleem waar je zelf niet uitkomt bel je Steef. Het was de start van wat nu heet NSE ambulante begeleiding. Meer volgt snel…
